Kozmik Beyin

İnadına yeşerip  İnadına büyüyeceğiz ve inadına sarılacağız hayata Yeter ki bir fırsatımız daha olsun Nefes almak için.

" Biz insanlar gerçekten de tuhaf yaratıklarız. Öyle görkemli düşler kurar, öyle yapıtlar ortaya koyarız ki , görenler hayran kalır. Ama bazen de öyle kaypaklaşır, öyle aceleci davranırız ki, o güzellikleri yaratanlarla bu kolaycı tavrı benimseyenler aynı insanlar mıdır, anlamak zorlaşır." Ahmet Ümit, Masal Masal İçinde

"Işığın savaşçısı, düşünden uyanmaktadır. Şöyle düşünür: "Benim büyümemi sağlayan bu ışıkla nasıl baş edeceğimi bilemiyorum." Ancak ışık yok olmaz. Savaşçı şöyle düşünür: "İçimden gelmese de bazı değişiklikler yapmam gerek." Işık yok olmaz, çünkü 'içinden gelmemek' sözcükleri tuzaklarla doludur. Sonra savaşçının gözleriyle yüreği bu ışığa alışır. Işık onu korkutmaz olur ve sonunda savaşçı kendi Menkıbesini kabullenir, bu yaptığı, riske girme anlamına gelse de. Savaşçı uzunca bir süredir uykudadır. Ağır ağır uyanması çok doğaldır. " Işığın Savaşçısı- Paulo Coelho

Geçicilik: ‘İşte böylece bir zamanlar kudretlerine son yokmuş gibi görünen, yeryüzünden silinip gidecekleri akla bile gelmeyen bu devlerin şimdi sadece bataklıklarda tek tük kemikleri, müzelerde isleketleri ve masallarda korkunç, fakat zararsız hatıraları kaldı. Çünkü hayatın durdurulmaz akışı bunu böyle istiyordu.” Sabahattin Ali.

Check out this amazing TEDTalk: Carl Safina: What are animals thinking and feeling? https://go.ted.com/CjCi

" – Tarihimizde kayıtlı en müthiş oburlardan biri, münevver ve inkılapçı III. Selim’in düşmanlarından, Aygır İmam diye meşhur Derviş Efendi isimli bir softadır. Bir seferinde 40 yumurta üstüne 2 okka pastırma doğratıp, bir pastırmalı yumurta yemiş; fakat koca leğeni sıyırdıktan az sonra dili ağzına sığmayıp ölmüştür." http://www.yorgoderki.net/2015/11/27/osmanli-hakkinda-herseyi-biliyor-musunuz/

Boya boya Kalemler bitene Sen tükenene kadar boya Kuşlar Yusufçuk Ejderha Sarayı Yasak Ağaç Kraliyet Bahçesinde Tavşan Efendi'nin sıradan bir günü C.

"gılgamış,akrep-insan'ın dediğini yaptı; ormanda güneşin yoluna girdi, güneşin doğduğu dağa doğru.daha bir fersah yol gitmişti ki, etrafını saran karanlık koyulaştı. bir ışık yoktu gılgamış önünü arkasını göremiyordu. iki fersah yol gitti,ama karanlık arttı. bir ışık yoktu.gılgamış önünü arkasını göremiyordu. üç fersah yol gitti,karanlıkta arttì. bir ışık yoktu, gılgamış önünü arkasını göremiyordu.  dört fersah yol gitti,karanlık daha da arttı.  bir ışık yoktu,gılgamış önünü arkasını göremiyordu. beş fersah yol gitti karanlık arttıkça artı. bir ışık yoktu.gıgamış önünü arkasını göremiyordu. altı fersah yol gitti.karanlık arttı yine;ne önünü ne arkasını göremiyordu. yedi fersah yol gitti.karanlık daha da arttı. artık önünü arkasını göremiyordu. sekizinci fersahı geçince aklayıp inlemeye başladı.ne önü ne arkası görünmüyordu. dokuzuncu fersahtan sonra güney ruzgarının serinliği çarptı yüzüne;ama karanlık yoğun ve derindi.ne önü ne arkası görünüyordu. onuncu fer...

" Python is much more like a dog, loving you unconditionally, having a few key words that it understands, looking you with a sweet look on its face (>>>) and waiting for you to say something it understands. When Python says “SyntaxError: invalid syntax”, it is simply wagging its tail and saying, “You seemed to say something but I just don’t understand what you meant, but please keep talking to me (>>>).” " Python for Informatics Charles Severance

Toprağından koparılmış çiçeklerin azıcık suda, yaşam destek ünitesine mahkum bir hasta gibi acı çekmesini izlemeyi sevmediğimden evde sadece saksı çiçeği yetiştiriyorum. Onlara bakım yapmanın benim üzerimde hipnotik ve rahatlatıcı bir etkisi var.  Akabinde çok huzurlu oluyorum. Çiçek bakımında dikkat edilmesi gereken bazı konular var: örneğin ölü çiçekleri ve yaprakları toplamak. Bunları toplamadan çiçek yeni yaprak vermiyor; verse de yenileri onca dalın, yaprağın arasından kendilerine yer açamıyorlar. Çok kuvvetli olması lazım ki varlığını devam ettirebilsin... Ayıklanması gereken, ölmüş çiçek, yaprak ve dalları çekerken bazıları kolay geliyor: onlar kesin alınması gerekenler. Bir de çiçeği düşüp dalı ölmeyenler var. Onları çekince bitki sanki acı çekiyor. Onlarla işi bitmemiş. Henüz tamamen işlevsiz hale gelmemişler. O yüzden fazla zorlamayacaksın. Bırakacaksın ki bitki o dallardan da alacağını alsın, vereceğini versin ve vedalaşsın. Sonra çiçeği nereden sulayacağın var. Me...

[...]dedi Fare."Sen dünyanın iyiye gittiğine inanıyor musun?" "İyiye ya da kötüye, kim bilebilir ki?" Haruki Murakami- Yaban Koyununun İzinde Hakikaten. Kim bilebilir ki?

Koyun Adam "Koyunlar kışın ne yaparlar?" diye sordu kız arkadaşım. Elleri direksiyonda, bakıcı arkasını dönüp kıza baktı, tam anlamıyla yüzünü içti sanki, daha önce onun yüzünün hiç ayırdına varmamış gibi. Yol düzgündü, dümdüzdü, görünürde başka araba yoktu; öyle olduğu halde, sırtımdan buz gibi ter boşandı. "Kış boyu, içeride kapalı kalırlar öylece" dedi bakıcı, sonunda bakışlarını gene yola çevirerek. "Canları sıkılmaz mı?" "Senin kendi yaşamından canın o kadar sıkılıyor mu ki?" "Pek bilemeyeceğim." "İşte koyunlar da öyle" dedi bakıcı. " Onlar böyle şeyler düşünmezler ve düşünseler de işlerine yaramaz zaten. Kışı sadece saman yiyerek, işeyerek, pisleterek, karınlarındaki bebeleri düşünerek geçirirler." ---Haruki Murakami, Yaban Koyunun İzinde--- Okuduğum en sakin ama garip bir şekilde gizemli kitaplardan biri.

Her toplumda bir noktada olur-olacaktır.

Yürüyor; yürümek zor, Yüzüyor; yüzmek zor, Koşuyor; koşmak zor. Düşünüyor; düşünmek zor. Her eylem zor. Çok nemli ve yoğun bir atmosferde sürekli haricen kuvvet uygulayıp ilerlemeye çalışmak gibi... Hep bir şeylere karşı, ama nedir o "bir şeyler"? Bulanık. Karşı olunan belirsiz olunca kurtulmak için ne yapılması gerektiği de muallak. Bir sabah kalktı, giyindi. Gitme zamanı, dedi. Bir şeylere karşı başka şeylerin peşinde, esasen, bir hissin ardındaydı. Sanki, bir an ve bir yer gelecekti ve diyecekti ki: "İşte, olmak istediğim yer burası!" Hep o yeri arıyordu. Her sabah kalkıyordu. Her gün başka yerlere göç ediyordu. Zihni topraklarda, insanlarda, havada dolaşıyor ama o, ait olacak yer bulamıyordu bir türlü. Gerçeklik neydi sahi? Sanki, o yeri bulduğunda her şey gerçek olacaktı. Ya da her şey tamamen gerçeküstü olacaktı, ama o da artık gerçeküstü olduğundan onun için bir şey değişmeyecekti. Aranan bulunduğunda ne hissedilir ki? Beklentiler biter ...